Όταν ήμουν στην τρίτη δημοτικού η δασκάλα μας προσπάθησε να μας εξηγήσει τον τρόπο σκέψης ενός ποιητή,στο τέλος του μαθήματος μας ζήτησε να γράψουμε ένα ποίημα.Να πω την αλήθεια ένιωσα πολύ ωραία όταν η μαμά μου με φίλησε για το κατόρθωμα μου.
Σας παρουσιάσω λοιπόν
“ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ”
Το φαρμάκι του κόσμου είναι τόσο θλιβερό,
Οι άνθρωποι που γυρίζουν το Χάρο θυμίζουν
Τα ζώα στο δρόμο αθώα,πεινούν
Τα θλιμμένα παιδιά, δεν παίζουνε πια.
Οι τσιγκούνηδες πλούσιοι και οι λυγεροί φτωχοί,
δεν συμβιώνουν χωρίς την καρδιά.
Η κακία του κόσμου είναι αρκετή ενώ η χαρά λιγοστή.
Στον κόσμο πια δεν υπάρχει χαρά,αγάπη ειρήνη και γλυκιά αγκαλιά.
Μακάριο να υπήρχε αγάπη σωστή,παρά να γίνονται πόλεμοι φριχτοί.
Καταρχήν να πω πως ήμουν πόσο? 9 χρονών,και σκεφτείτε τι σκάτε είχανε δει τα ματάκια μου.Αν Μέτα από 10 χρόνια(τώρα δηλ.) κάτσω να ξαναγράψω ποίημα για το Φαρμάκι του Κόσμου,νομίζω πως θα γράψω απλά το εξής:
“Μάγκες,τον ήπιαμε”
Όπως και να χει,εγώ στην συνέχεια ψωνίστηκα πολύ άσχημα και άρχισα να γραφώ κι αλλά ποιήματα,τα όποια και έστελνα σε αρκετούς διαγωνισμούς,εκ των οποίων στους δύο βραβεύτηκα.
Άδου τα έργα τέχνης μου
Καλοκαιράκι
Έφτασε το καλοκαίρι,τα βιβλία πετιούνται,
Οι τσάντες αδειάζουν,για να τις γεμίσουν με παιχνίδια,γυαλιά θαλάσσης
και μύρια αντικείμενα σαν κι αυτά.
Σαν το σχολείο ξεχαστεί,
θα γεμίσει με παιδιά η παραλία,
που θα λένε στους Γερμανούς τουρίστες
Ρηχά είναι,μπείτε( Rich eine bitte)
Θα προσπαθούν οι Γερμανοί νόημα να βρουν,
μα μέχρι να καταλάβουν,
θα έχουν ήδη τα παιδία,βαθιά βουτήξει/
Και σαν τα παιδάκια βγουν από το νερό
θα πουν οι Γερμανοί με ευγένεια
Α bitte?
και τα παιδία με βλέμμα πονηρό θα πουν
Ρηχά είναι μπείτε.
Και όταν οι Γερμανοί το καταλάβουν και μπουν στο νερό,
και δουν πως είναι βαθιά,θα αρχίσουν τα παιδάκια να κυνηγούν και να φωνάζουν
Komm doch bitte her
και τα παιδάκια θα φωνάζουν
Rich eine bitte
Κι έτσι παιχνίδι πολύ πολύ τρελό
παίζουν το καλοκαίρι τα παιδιά
μα σα φτάσει ο Σεπτέμβρης
κι αδειάσει η παραλία
όλα τα παιδία θα πάνε για καταναγκαστικά έργα.
Το σχολείο αρχίζει.
Αλλά δεν πειράζει,του χρόνου θα ρούνε οι Γάλλοι
και θα φωνάζουν τα παιδιά
Παρήβου Φρανσέ
Μακαρόνια φρικασέ
Πάρε φέτα βερεσέ
Ένα έχω να πω γιατί το ποίημα.Αχααα τα έχω ξεχάσει εντελώς τα Γερμανικά μου.
Έχω γράψει κι άλλα ποιήματα,αλλά τα περισσότερα από αυτά μιλάνε για τον ρατσισμό και την προσφυγιά,και μπορεί όταν ήμουν μικρή να μου φαινόταν κάτι φριχτό αλλά τώρα πια έχω συνηθίσει,οπότε κάποια στιγμή θα γράψω ένα πιο ώριμο κείμενο επί του θέματος